مسأله: جُعاله آن است كه انسان قرار بگذارد در مقابل كارى كه براى او انجام مىدهند مال معيّنى بدهد. مثلاً بگوید هر کس ماشین مرا پیدا کرد، ده هزار تومان به او می‌‌دهم و اگر کسی آن ماشین را پیدا کرد، حتماً باید ده هزار تومان را بپردازد.
مسأله: جُعاله باید غرض عقلايى داشته باشد و برای کار حرام نیز نباشد. پس اگر کسی بگويد هر كس شراب بخورد، يا در شب به جاى تاريكى برود، یا سه کیلو آب بخورد، ده هزار تومان به او مىدهم، عقد منعقد نمی‌‌شود و جعاله صحيح نيست. و اگر کسی آن کار حرام یا غیر عقلانی را انجام داد، استحقاق دریافت مبلغ را پیدا نمی‌‌کند.
مسأله: جاعل باید بالغ و عاقل و دارای مالی باشد که بتواند در آن تصرّف کند. بنابراین افراد نابالغ و سفیه و کسانی که مال ندارند یا محجور در اموالند، نمی‌‌توانند جعاله کنند. ولی اگر جاعل، شرایط عقد را داشته باشد و عامل با وجود عدم برخورداری از شرایط جعاله، بتواند آنچه جاعل خواسته است را برای او به دست آورد، مثلاً گمشدۀ او را پیدا کند، جاعل باید پول یا مالی که قرار گذاشته است را به او بپردازد. هرچند عامل، بچّه یا سفیه یا محجور باشد.
مسأله: جُعاله عقد جايز است و جاعل و عامل می‌‌توانند عقد را فسخ کنند. امّا اگر جاعل در حالی عقد را فسخ کند که عامل مقداری از کار را انجام داده است، باید برای او جبران کند.
