مسأله: روزه که در ماه مبارک رمضان واجب است، آن است که انسان با نيّت روزه گرفتن، از چيزهايي که روزه را باطل مي‌کند پرهيز کند. و نيّت يعنى توجّه به عمل براى اطاعت فرمان خدا، و لازم نيست به زبان جاري شود يا از قلب بگذرد.
مسأله: هفت چيز در صورتي که عمدي انجام شود، روزه را باطل مي‌کند. ولي اگر از روي جهل يا سهو باشد، روزه باطل نمي‌شود. آن هفت چيز عبارتند از:
1- خوردن و آشاميدن، حتّي فرو دادن غذاهاي ريز مانده در بين دندان‌ها؛
2- رسيدن دود و غبار و بخار به حلق، حتّي سيگار کشيدن؛
3- جماع، ولو انزال نشود؛
4- استمناء، ولو با جماع نباشد؛
5- قي کردن عمدي، ولو مجبور باشد؛
6- اماله کردن، گرچه مجبور باشد؛
7- باقي ماندن بر جنابت تا اذان صبح.
مسأله: فرو بردن سر در آب، گرچه عمدي هم باشد، روزه را باطل نمي‌کند. ولي بهتر است روزه‌دار تمام سر را يک دفعه در آب فرو نکند.
مسأله:دروغ گفتن نظير غيبت و تهمت، گرچه حقيقت روزه را از بين مي‌برد و گناه بزرگي دارد، مخصوصاً گناه دروغ بستن و تهمت زدن به خداوند و پيامبر«صلي‌الله‌عليه‌وآله‌و‌سلّم» و ائمه طاهرين«سلام‌الله‌عليهم»، ولي روزه را باطل نمي‌کند.
مسأله: تزريق آمپول يا سرُم، روزه را باطل نمي‌کند. همچنين استعمال اکسيژن براي اشخاصي که به تنگي نفس مبتلا هستند، مبطل روزه نيست.
مسأله: اگر کسي در شب ماه مبارک رمضان جنب شد، بايد قبل از اذان صبح غسل کند و اگر نمي‌تواند، بايد تيمّم کند و اگر نتوانست تيمّم کند و عمداً با جنابت وارد اذان صبح شد، روزه او باطل است. ولي اگر سهواً يا جهلاً يا عذراً بدون غسل يا تيمّم وارد اذان صبح شد، اشکال ندارد. و اگر چند روزي جنب بوده و مي‌دانست که جنب است و روزه گرفت، روزه‌هاي او صحيح است.
مسأله: اگر کسي در روز محتلم شد، روزه او صحيح است. ولي اگر زن حائض شد، ولو نزديک غروب، روزه او باطل است.
مسأله: اگر کسي عمداً روزه خود را باطل کند، بايد علاوه بر قضا نمودن آن، کفّاره بپردازد. يعني شصت روز روزه بگيرد که سي و يک روز آن پشت سر هم باشد و يا شصت نفر فقير را اطعام کند و اگر قدرت بدني و قدرت مالي ندارد، کفّاره لازم نيست.