أعوذ بالله من الشّیطان الرّجیم

بسم الله الرّحمن الرّحیم

الحمدلله ربّ العالمین والصلاة والسّلام علی خیر خلقه أشرف بریته ابوالقاسم محمّد صلی الله علیه و علی آله الطیّبین الطاهرین و عَلی جمیع الانبیاء وَالمُرسَلین سیّما بقیة الله فی الأرضین و لَعنة الله عَلی اعدائهم أجمعین.

اظهار ارادت کنید خدمت قطب عالم امکان حضرت ولی عصر «ارواحنافداه» با یک صلوات.

بحث ما این چند روز آخر دربارۀ وصیتنامۀ‌ علی «سلام‌الله‌علیه» بود. امیرالمؤمنین علی «سلام‌الله‌علیه» این وصیتنامه را تقریباً یک ساعت قبل از شهادتشان فرمودند. این وصیتنامه ده دستور است و به این ده دستور حتماً باید عمل کنیم و الاّ‌شیعۀ واقعی نیستیم. شیعه‌ای که امیرالمؤمنین علی «سلام‌الله‌علیه» از دستش راضی باشد، نیستیم و من از همۀ ‌آقایان و خانمها تقاضا دارم به این دستورالعمل ده گانه فوق‌العاده اهمیت دهید.

جملۀ اول که درباره‌اش صحبت کردم، اینکه فرمود «الله الله فی التقوی»، شما را قسم به خدا، شما را قسم به خدا، متقی باشید، متدین باشید، پیرو اهل بیت باشید. اهمیت به همۀ‌ واجبات و اهمیت به مستحبات به اندازۀ ‌امکان و اجتناب از گناه چه کبیره و چه صغیره و اگر گناه آمد، فوراً جبران و تدارک و توبه باشد. در این باره نیز فی‌الجمله صحبت کردم.

جملۀ‌دوم اینکه فرمود «الله الله فی القرآن». شما را به خدا قسم شما را به خدا قسم، با قرآن سر و کار داشته باشید هم همیشه قرآن بخوانید و هم تفسیر بدانید و آشنایی با معانی قرآن و تفاسیر قرآن داشته باشید. لاأقل شبانه روز یک ساعت یا دو ساعت عمر خود را صرف تفسیر قرآن کنید. همچنین عمل به قرآن داشته باشید. قرآن کتاب عمل است و باید سرمشق زندگی ما قرآن باشد. در این باره نیز فی‌الجمله صحبت کردم.

صحبت امروز ما دربارۀ نماز است. می‌فرماید: «الله الله فی الصلاة فإنّها عمود دینکم»، شما به خدا قسم، شما را به خدا قسم که به نماز اهمیت دهید. برای اینکه این نماز عمود اسلام است. چطور اگر خیمه‌ای عمود نداشته باشد روی زمین افتاده است، اگر اهمیت به نماز ندهید به تشیع شما و اسلام عزیز شما ضربۀ سختی می‌خورد.

چیزی که باید به آن توجه داشته باشیم، در قرآن بیش از دویست جا می‌فرماید نماز، اما یک جا ندارد که نماز بخوانید بلکه همه جا آمده اقامۀ نماز. از همان اول قرآن می‌فرماید: (الَّذِینَ یؤْمِنُونَ بِالْغَیبِ وَ یقِیمُونَ الصَّلاَةَ...) (البقره، 3)، تا آخر کار که دربارۀ‌ نماز صحبت می‌کند، می‌فرماید اقامۀ ‌نماز. معنای نماز خواندن غیر از اقامۀ‌نماز است. معنای اقامۀ‌نماز اینست که وقتی مؤذن بگوید الله اکبر، همۀ‌کارها تعطیل باشد. بازار و خیابانها و ماشینها همه تعطیل باشد و مسجدها پر باشد. به این اقامۀ‌ نماز می‌گویند. نماز را فرادی بخواند، اقامۀ ‌نماز نیست. نماز را با عجله بخواند، این نماز نیست. پیغمبر اکرم دیدند کسی با عجله نماز می‌خواند، فرمودند این مرغکی است که دانه از روی زمین برمی‌دارد. امیرالمؤمنین وقتی از خانۀ کعبه بیرون آمد و او را به پیغمبر اکرم دادند، چشمها راباز کرد و سلام کرد و اول سورۀ ‌مؤمنون را خواند.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌

قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ‌ * الَّذِینَ هُمْ فِی صَلاَتِهِمْ خَاشِعُونَ‌

نگفت نماز بخواند بلکه گفت رستگار است مومن اگر خشوع در نماز داشته باشد. یعنی نماز را با جماعت و با حضور قلب و شماره شماره بخواند و فکرش جایی نرود.

این جملۀ‌ اول امیرالمؤمنین «سلام‌الله‌علیه» در این دنیاست. لذا اگر مسلمانی پیدا شود و نماز بخواند اما سرسری بخواند یا نماز بخواند اما آخر وقت بخواند یا نماز فرادی بخواند و نماز بخواند اما در خانه بخواند، این نماز خوانده و صحیح است و قضا ندارد، اما اقامۀ نماز نکرده است. اقامۀ نماز اینست که قبل از اذان صبح همه در مسجد باشند.

متأسفانه سنّی این کار را می‌کند. خدا قسمت کند به مکه روید. یک ساعت قبل از اذان صبح، اذان می‌گویند به نام اذان نماز نافله و مردم کوچ می‌کنند در مسجد. ما باید اول ظهر و عصر مغازه‌هایمان تعطیل باشد و باید ترافیک در خیابانها نداشته باشید. مردم باید رو به خانه نروند و در مغازه نایستند بلکه به مسجد روند و نماز جماعت ظهر و عصر را بخوانند. سنّی‌ها ظهر و عصر را فاصله می‌اندازند و پیغمبر و خدا و اهل بیت منت بر سر شیعه گذاشته و گفته نماز ظهر و عصر را متصل بخوان، اما با جماعت و در مسجد و با حضور قلب.

متأسفانه الان در خیابانهای دارالمؤمنین در هنگام مغرب و عشاء ترافیک عجیبی است اما مسجدها خلوت است. باید در مغرب ترافیک نباشد و مغازه‌ها نباشند کارها تعطیل باشد و مسجدها پر باشد و همه بگویند الله اکبر.

نمی‌دانم چرا ما اینگونه چیزها را به شوخی گرفتیم و اهمیت نمی‌دهیم. بدانید که با اهمیت ندادن هم در دنیا گرفتار می‌شویم و هم در آخرت.

مرحوم صدوق «رضوان‌الله‌تعالی‌علیه» یک روایت نقل می‌کند و هفده عقوبت می‌آورد برای کسی که نماز می‌خواند اما به نماز اهمیت نمی‌دهد. مثلاً موقع مغرب و عشا مغازه‌اش باز است یا موقع ظهر با عجله‌ای رو به خانه می‌رود. صبح هم خواب است. بنابراین هفده عقوبت برای اوست. یکی از عقوبتها اینکه مالش برکت ندارد، عمرش هم برکت ندارد و مورد شفاعت اهل بیت واقع نمی‌شود. امام صادق «سلام‌الله‌علیه» یک ساعت قبل از مرگ، همۀ خویشانش را جمع کرد و فرمود «لا تنالوا شفاعتنا من استخف بالصلاة»، به شفاعت ما اهل بیت نمی‌رسد آن کسی که نماز را سبک بشمارد. نماز می‌خواند اما نه در مسجد و با جماعت، نماز می‌خواند اما با عجله می‌خواند و این روایت هفده عقوبت برای او گذاشته است.

سوره‌ای در قرآن هست که این سوره جداً کمرشکن است. اگر ما درد دین داشته باشیم، که اگر دنیا بخواهیم باید درد دین باشد و اگر آخرت بخواهیم باید درد دین داشته باشیم. این سوره، سورۀ ماعون است. می‌فرماید: (فَوَیلٌ لِلْمُصَلِّینَ‌) وای بر آن نمازگزارها.

بعد ویل للمصلین را معنا می‌کند به (الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلاَتِهِمْ سَاهُونَ‌)، وای به کسی که نماز را سبک می‌شمارد. نماز می‌خواند اما نماز پیش او سبک است. اهمیت به نماز ندارد. همه نقل کردند در وقتی که مؤذن الله اکبر می‌گفت، رنگ پیغمبر اکرم تغییر می‌کرد. مثل اینکه احدی را نمی‌شناخت.

آیه‌ای در قرآن است و این آیه کمرشکن‌تر از سورۀ ماعون است. می‌فرماید: (وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکاً وَ نَحْشُرُهُ یوْمَ الْقِیامَةِ أَعْمَى‌) ﴿طه‏، 124﴾. این ذکر را خود قرآن معنا کرده و گفت (أَقِمِ الصَّلاَةَ لِذِکْرِی) ﴿طه‏، 14﴾، نماز ذکرالله است. این آیه می‌فرماید اگر کسی اعراض از ذکر خدا کند، یک زندگی چه کنم چه کنم و یک زندگی با غم و غصه، یک زندگی با دلهره و اضطراب خاطر و نگرانی دارد و ای کاش فقط همین بود بلکه (وَ نَحْشُرُهُ یوْمَ الْقِیامَةِ أَعْمَى) درروز قیامت کور وارد صف محشر می‌شود. با خدا درد دل می‌کند و در روز قیامت می‌توان با خدا حرف زد. این نیز با خدا حرف می‌زند (قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِی أَعْمَى وَ قَدْ کُنْتُ بَصِیراً) ﴿طه‏، 125﴾، می‌گوید خدایا من که کور نبودم چرا کور محشور شدم. قرآن جواب می‌دهد (قَالَ کَذٰلِکَ أَتَتْکَ آیاتُنَا فَنَسِیتَهَا وَ کَذٰلِکَ الْیوْمَ تُنْسَى‌) ﴿طه‏، 126﴾، تو در دنیا ما را فراموش کردی. در وقت نماز، نماز ما فراموش شده بود. ما هم در این آخرت تو را فراموش کردیم. فراموشی ما موجب کوری تو شد.

این آیات خیلی تأکید دارد و هرچه قرآن و پیغمبر و ائمۀ طاهرین به نماز اهمیت می‌دادند، ما نماز نخوان الحمدلله کم داریم، اما نماز با خشوع خیلی کم داریم. قرآن از ما نماز با خشوع می‌خواهد. در وقتی که می‌گویم الله اکبر تا وقتی که می‌گویم السلام علیکم و رحمة الله و برکاته، هیچ چیز در ذهن نباشد جز خدا و حضور قلب باشد. این حضور قلب را جداً می‌خواهند. حال اگر حضور قلب نیست لاأقل نمازها در مسجد و با جماعت و اول وقت باشد. موقع نماز همه چیز تعطیل باشد به جز مسجدها و مسجدها پر باشد.

نسئلک اللّهم و ندعوک باسمک العظیم الأعظم الأعز الأجل الأکرم

بحق الحسین و عیاله، یا الله

یا الله یا رحمن یا رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلوبنا علی دینک